هل من ناصر

آیا یارى کننده‌اى هست؟ فریاد استغاثه و یاری خواهى امام حسين‌ علیه السلام در روز عاشورا پس از شهادت همه یاران، فرزندان و خویشاوندان است. چون دشمن قصد حمله به ‌خیمه‌هاى اهل بیت را داشت و صداى آنان به گریه و فغان بلند بود، امام حسین‌ علیه السلام این گونه‌ استغاثه کرد، شاید غیرت شنوندگان را برانگیزد تا مانع هجوم لشکریان به حریم حرم‌ شوند.

نداى‌ «هل من ناصر» حسین علیه السلام هنوز و همیشه در گوش تاریخ طنین انداز است و وجدان هاى بیدار و همه آزادگان را به مقاومت در برابر ستم فرامى‌خواند و به نصرت دین‌ خدا و یارى ولى خدا مى‌طلبد.

کسى که نداى نصرت خواهى و «استنصار» حجت ‌خدا را بشنود ولى پاسخ ندهد، اهل دوزخ است. امام حسین‌ علیه السلام در مسیر کوفه به دو نفر برخورد و پس از گفتگو وقتى از آنان دعوت به یارى کرد، آنان کهنسالى و قرض هاى خود را بهانه ‌آوردند تا همراه امام نشوند. حضرت فرمود: «فانطلِقا فلا تسمعا لى واعیة و لا تریا لى سوادا فانه من سمع واعیتنا او راى سوادنا فلم یجبنا ولم یغثنا کان حقا على الله عزوجل ان یکبه ‌على منخریه فى النار». پس بروید تا فریاد دادخواهی ما را نشنوید، و سیاهی جمعیت ما را نبینید، زیرا کسی که فریاد دادخواهی ما را بشنود و جمعیت ما را ببیند ولی دعوت ما را نپذیرد و به یاری ما نشتابد بر خداست که او را با صورت در آتش دوزخ بیفکند.

این جمله که به صورت ‌«هل من ناصر ینصرنى‌» شهرت یافته است، در منابع تاریخى‌ دقیقا به همین صورت نیست و با اندک تفاوتى یا با عبارت هاى دیگرى نقل شده است، از قبیل: «هل من ذاب عن حرم رسول الله؟ هل من موحد یخاف الله فینا؟ هل من مغیث‌ یرجو الله فى اغاثتنا، اما مِن طالب حق ینصرنا...»، «هل من ذاب یذب عن حرم ‌رسول الله؟»، «اما من مغیث‌ یغیثنا لوجه الله؟»، «هل من ناصر ینصر ذریته الاطهار؟» و عبارت هاى دیگر.

پانویس

منابع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.